RETINOPATIE
Profilaktyka i regularne badania zmniejszają ryzyko zachorowania.Retinopatia to choroba prowadząca do uszkodzenia siatkówki oka. Badanie dna oka przez lekarza okulistę umożliwia ocenę stanu siatkówki i jej naczyń, co pozwala na wykrycie wczesnych powikłań cukrzycy, wysokiego ciśnienia tętniczego lub innych chorób.
RETINOPATIA
CUKRZYCOWA
Ta forma retinopatii, spowodowana przez źle prowadzoną cukrzycę, jest jedną z najczęstszych przyczyn utraty widzenia wśród osób powyżej 50. roku życia. Polega na uszkodzeniu drobnych naczyń w siatkówce, co prowadzi do powstawania stref niedotlenienia siatkówki, krwotoków oraz powstawania nieprawidłowych naczyń (neowaskularyzacji). Jest kilka stopni retinopatii cukrzycowej:
– POCZĄTKOWE STADIUM RETINOPATII
W początkowej fazie choroba nie wpływa na widzenie, ale gdy się pojawi wymaga częstych kontroli okulistycznych i poprawienia prowadzenia cukrzycy,
– BARDZIEJ ZAAWANSOWANE STADIUM
Zaawansowana retinopatia może prowadzić do obniżenia ostrości wzroku spowodowane obrzękiem plamki. W tym stadium pacjenci często doświadczają trudności z widzeniem z bliska oraz zamglonego widzenia. Czynności wymagające precyzji na odległościach pośrednich, jak szycie, golenie, gotowanie, są utrudnione.
– ZAAWANSOWANE STADIUM
Retinopatia cukrzycowa prowadzi do znacznego obniżenia ostrości wzroku, zwiększenia wrażliwości na światło oraz powstawania rozproszonych mroczków w polu widzenia, spowodowanych krwotokami siatkówkowymi. Proliferujące naczynia mogą spowodować krwotok do ciała szklistego oraz odwarstwienie siatkówki – prowadzi to do bardzo poważnego upośledzenia widzenia, które jest już nieodwracalne.
RETINOPATIA
BARWNIKOWA
Retinopatia barwnikowa zwykle zaczyna się w wieku 18-30 lat, ale jej częstość występowania wzrasta w grupie wiekowej 40-50 lat.
Retinopatia barwnikowa to genetyczna choroba, skutkująca dysfunkcją nabłonka barwnikowego siatkówki oraz degeneracją fotoreceptorów. Widzenie jest zaburzone przez pigment na dnie oka. Choroba postępuje i prowadzi do całkowitej ślepoty. Pole widzenia stopniowo zmniejsza się, aż do widzenia tunelowego. W tej sytuacji pacjent zachowuje widzenie centralne, ale traci widzenie peryferyjne. Jak dotąd, nie ma skutecznego leczenia, chociaż wciąż intensywnie prowadzone są badania naukowe w tym kierunku.
